Nous déplorons complètement cet article dans la presse néerlandophone

Nous déplorons complètement cet article dans la presse néerlandophone : http://www.demorgen.be/binnenland/goeroe-robert-spatz-biowinkelier-sekteleider-slavendrijver-b5f56f8… un droit de réponse va être demandé et nous exigeons une correction et un apport objectif et factuel des propos de Ben qui ont été déformés si pas complètement inventé par Douglas De Coninck

Edit : un droit de réponse n’a pas été possible et tous les contacts avec ce journaliste (pourtant celui qui fait éclater l’affaire Dutroux en Belgique) ont été coupé, Douglas n’a pas fait un travail de journaliste, il a pris des notes, gribouillées sur un carnet en papier illisible, puis il est parti avec ces notes « écrire son article » – le pire travail journalistique fait jusqu’ici sur l’affaire OKC – sans la moindre relecture, sans la moindre consultation avec les personnes directement concernées, ce n’est le genre de journalisme avec lequel nous voulons travailler.

Nous avons donc travaillé avec un autre journaliste pour produire un article pour la presse néerlandophone.


Met een vertraging van bijna 20 jaar loopt in Brussel het proces tegen Robert Spatz (71), de goeroe van de sekte OKC en stichter van de allereerste Belgische biowinkeltjes. Grotendeels façade, blijkt nu. Spatz verplichtte de sekteleden om hun kinderen af te staan, maar die zijn nu volwassen en massaal aanwezig in de rechtszaal.

« Ik herinner mij niets over het afscheid », zegt Ben Borges (35), een van de kinderen van toen, tijdens de middagpauze terugblikkend op het jaar 1985. Hij woonde met zijn Portugese moeder in Brussel en op een dag trokken ze naar de Var, het zuiden van Frankrijk.

« Het domein lag in Castelane, op een 700 meter hoge berg in de Var. Het was een van de communes van de OKC, met een immense biologische groentetuin errond. Je kwam daar aan, er waren veel kinderen en het voelde eerst als vakantie. Ik was vijf, en opeens was mijn mama er niet meer. Dit was de kern van de leer van de leider, Robert Spatz, die we Lama Kunzang moesten noemen. Ouders waren dragers van foute bagage. Foute culturele opvattingen. Wij moesten van hen worden gescheiden en op een zuivere manier worden grootgebracht. »

Van de commune, rondom de ruïnes van een oud kasteel, blijft vandaag niet veel meer over. « Er zijn nog vijf sekteleden », zegt Ben. « Allemaal hoogbejaarde ex-hippies, blijkbaar nog steeds gelovend dat dit het allemaal is. »

20 jaar onderzoek

In zaal 1.17, ergens in de onderbuik

van het Brusselse justitiepaleis, loopt deze week een correctioneel proces waarvoor kinderen van toen tot uit Canada en Nieuw-Caledonië zijn gekomen. In de hal vallen af en toe mensen elkaar met een hartskreet in de armen, als was dit een klasreünie – wat het in zekere zin ook is.

Alleen de meester ontbreekt. Hoofdbeklaagde Robert Spatz (71), stichter van de Ogyen Kunzan Chôling (OKC), woont in het Spaanse Marbella en is volgens een door advocaat Quentin Wauters voorgelegd medisch attest niet in staat om te reizen. Het proces gaat door zonder hem.

Er wordt vaak geklaagd over een trage justitie, maar deze zaak springt er wel uit. Het onderzoek tegen OKC werd in 1996 opgestart door (wijlen) onderzoeksrechter Jean-Claude Leys. De zeventien huiszoekingen, in België en in Frankrijk, vonden plaats op 30 mei 1997. De eerste dossierstukken, waarin nog wordt gerekend in Belgische frank, zijn al aan het verpulveren.

« Zes jaar geleden ben ik het dossier gaan inkijken op de griffie », zegt Ben Borges. « De aanklacht draaide uitsluitend om financiële fraude. Over ons, de kinderen, werd niet gesproken. Nu ja, wij waren nog jong. Wij hadden niet de mogelijkheid om voor onszelf op te komen. Toen ik in het Zonnekasteel woonde, zaten daar 60 kinderen. »

Ben heeft wereldwijd een 40-tal van hen weten op te sporen, 21 stelden zich burgerlijke partij. Het proces draait nu om 170 aanklachten tegen Spatz en 7 andere leden van de OKC. Van oplichting tot gijzeling, foltering en seksueel misbruik.

« Ja, 20 jaar is lang », geeft Ben toe. « Intussen ben ik zelf papa. Toch is het voor ons een vorm van erkenning, want wij bestonden niet en zijn na de huiszoekingen van 1997 zo’n beetje over de hele wereld uitgezwermd. Ik heb mijn moeder eind jaren 90 pas teruggezien. We hebben een goed contact, nu. Ze was zeventien toen ze mij op de wereld bracht, een kind van de flowerpower. Ik neem haar niks kwalijk. »

Geen rechten

Robert Spatz was ooit tv-hersteller en reisde begin

jaren 70 naar Tibet. Hij keerde naar België terug met het voornemen het boeddhisme te prediken, beginnend met de opening van het eerste macrobiotische winkeltje, vlak bij het Flageyplein in Elsene, en een vegetarisch restaurantje. Het winkeltje van toen, Dolma, bestaat nog steeds. Een groot deel van zijn latere imperium heeft Spatz met megawinsten kunnen doorverkopen. We shoppen er tegenwoordig sesamzaad en duurzaam zeewier en voelen ons op slag een beter mens.

Maar van dat goede gevoel blijft na een dagje op dit proces weinig over.

« Hij kweekte biogroenten in de Var, waar hij zijn volgelingen een irrigatiesysteem had doen aanleggen, en verkocht ze in Brussel », zegt Borges. « Hij had ook twee vegetarische restaurants in de Livornostraat, de Brusselse advocatenbuurt. Op de middag zaten mensen daar ethisch verantwoord te lunchen. Boven hen woonden mensen met meerderen tegelijk in kleine kamertjes. Ze moesten zelfs voor de aankoop van een broek toestemming krijgen. Ze werkten allemaal gratis, als slaven, ook mijn moeder. Toen ze uit de sekte stapte had ze niks. Geen pensioenrechten, geen sociale rechten. Niks. »

Robert Spatz verlangde van zijn volgelingen dat ze zich ontdeden van alle wereldse ongemakken die de spirituele beleving in de weg konden staan. Individueel bezit was taboe, behalve voor hemzelf. De man heeft fortuinen vergaard met zijn bio-imperium en tientallen huizen en erfenissen die hem door sekteleden werden geschonken. Zijn vermogen staat geparkeerd op voor het Belgische gerecht ontoegankelijke rekeningen in Zwitserland en Malta.

Er moet toch ooit eens sociale inspectie zijn langsgekomen, wil de voorzitter van het hof graag vernemen. « Zeker », zegt een ex-sektelid. « Dan moesten wij onmiddellijk naar de tempel op de eerste verdieping rennen en bidden. Blijven bidden, desnoods uren aan een stuk, net zo lang tot de inspecteurs het wachten beu waren en vertrokken. »

Harem

Robert Spatz woonde vanaf 1993 afwisselend op een privaat domein in Portugal, waar hij 25 dochters van volgelingen naartoe stuurde, en zijn villa in de chique Sparrenlaan in Ukkel. Ook daar had hij een soort harem.

Een vrouw, halfweg de veertig: « Men noemde ons de meisjes van de Spar. We moesten allemaal lichte groene jurkjes dragen. Groen, de kleur van de natuur. Die jurkjes deden je voelen wat je was. Niks. Je was zijn eigendom en verder niks. »

Het proces heeft iets van een Amerikaanse B-film uit de jaren zeventig. Elke getuigenis begint met een tegen de eigen ouders rebellerende papa of mama, die het geluk ging zoeken in het immateriële. Terwijl Spatz geen enkele band had met de boeddhistische gemeenschap. « Hij verzon het allemaal zelf », zegt Ben Borges. « Hij regelde huwelijken onder sekteleden, besliste wanneer een nieuw kind – soms vanaf drie jaar – diende te worden verwijderd van zijn ouders. Het blijft ongelofelijk, dat deze ouders gewoon hun kinderen afstonden. »

De aanklacht laat zien dat meldingen over seksueel misbruik vooral dateren uit de periode na 1997, toen Spatz een tijdje in voorarrest zat. Een nu 30-jarige vrouw zegt in 2002 door hem te zijn verkracht in een villa in het Waalse Aiseau-Presles. Andere getuigenissen gaan verder terug en het laat zich al raden dat één begrip vrijdag de rode draad zal zijn in de pleidooien van advocaat Wauters. Redelijke termijn.

Het proces wordt morgen en vrijdag voortgezet met het requisitoir en de pleidooien.

DOUGLAS DE CONINCK

Source

Laisser un commentaire

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *

Table des matières

Je partage cet article !

OKCinfo